Hâlâ adı yok

“Sarıkamış’a gelirken fark etmedik. Her yer kar altındaydı

Ama biz dönerken evladım, karlar erimişti... Yolun iki yanında...

(...?)

Hayır artık konuşmak istemiyorum. Bazı şeyler...”

-I-

“Her lekenin bir rengi olmak zorunda”. Buradakiler ne renktiler?

Durgun sular kırmızıyla kirlendi. Akarsular lanetli yükleriyle gittiler.

-II-

Tüfek, dipçik, halat, zincir, namlu, mermi, kasatura

Bir sabah, hiçbir şey almadan... Belki bir iki bohça

Kırık kapı, kırık cam, yakılan ev... Kuyu, yosun, taş, su

Tozlu yol, taşlı yol, susuz yol -başlarken şaşkınlık, keder...-

Kayış, üniforma, şalvar poşu, çelik ökçeleriyle çizmeler

-“Deli ... Paşa, seymenleriyle geldi. Elli. Altmış süvari.

Üniformalarını çıkarıp, sonra güneye indiler”-

Yırtık iskarpin, parçalanmış çarık, dağılmış bohça, panik,

Kamçı, mahmuz. Nagant, Nagant...

Nagant! Sonra kısa bir sessizlik. Arkasından yine curcuna

Çıplak ayaklar, küçük ayaklar, minik ayaklar, binlerce

Tozlu yol taşlı yol, at nalı, at salyası, insan teri, kan,

Kadın, erkek, çocuk, bebek,  pusuda yaban köpekleri,

Küllerin renginde, ölüm renginde, bulutsuz... Kuzgunlar...

Yerde çatlayan kafatası, kırılan kol, kaburga, bacak

Bayrak, paçavra, moloz, su yok, taş, toz, Tanrı çok uzak

Yol, sonsuz Stiks Nehri- katran rengidir bilirsiniz- gibi akan yol...

-III-

Kasım güneşi Üsküdar’dan kalktı yorgun ayaklarını sürükleyerek

Sularda, karşıya geçti,  bir an durdu dinlendi, çekip gitmeden önce

Karanlık öyküler yazarak uzayan ölümsüz minarelerin arkasından

Sis kentin üzerine çökerken kimliğini silerek, zorlukla nefes alan ışıklar

Uzanarak parmaklarıyla, unutulmuş bir şeylere dokunmayı başardılar

Zamanın büyük çabalarla kapatmaya çalıştığı yaranın derinliklerinde

Aralıkta dolunayın aynası yalan söylüyordu -yıldız ve bulut yoktu

-Çığlıklarla devirip, besmeleyle kestiler beyaz boynunu heykelin-

Dağı yansıtıyordu –Bir piramit tersine durmaya çalışıyordu-

Bir geyiğin kristal soluğu gecenin siyah tuvalinde bin parça

Donmuş çalıların kuytuluklarında çıtırdayarak çürüyen zaman

Toprak yolda bunları dinleyerek yürüyen adam -yaşı belli değildi-

Başını önüne eğmişti, sadece ayaklarına bakmaya özen gösteriyordu

Yolun  yanındaki hendekleri dolduran kemikleri görmeden geçebilmek için.

Işıklarını kaybetmiş kentlerde “olayın” anlamını arayan kederli mırıltılar

Sarı köpeklerin ağlamalarına eşlik ediyordu eflatun gecesinde bozkırın

Yeşil karınlı sineklerin larvaları çoğalıyordu çürüyen apselerin kıyılarında

Bir çocuk yaşlanmadan öldüğünü görüyordu uzadıkça uzayan rüyalarında

ve bir adamın hendekte beyazlaşan kemiklerine bakmadan geçtiğini…

Bir Kaçkar istavrozuna emanetti pirinç başlıklı karyola. Ayakucunda

Bir çift asker çizmesine sarılmış oturan siyah saçlı kör kadın

- “Ah! Baba, Baba, Beni buralarda neden böyle bıraktın?” -

Yalnızca birini parlatıyordu dantel işlemeli mendiliyle

Ölüler beyaz parmaklarıyla eski bir sessizliği kazıyordu duvarlardan...  

Ocakta bir yıl yeniden başlayacaktı. “Bu kez mutlaka farklı olacaktı”

Diyerek ısrar ediyorduk yine; kronik histeri halimizdi çünkü

Şubatta bir adam yatıyordu yerde yüz üstü. - Gözleri açık değildi-

Ayakkabısındaki deliği konuştular günlerce. O yatmaya devam etti.

Kırmızı bir yılan hâlâ çatlağını arıyordu asfaltın üzerinde kayarken...