Çıkış Yok

tüm koltukları boş perdeleri kapalı bir salondu

gerektiği gibi giyinmiş kireç yüzlü dört adam 

Borodin’in Notturno’sunu çalıyordu -Andante

bakımsız okulların osuruk kokan dersliklerinde

asil bir ırktan olduklarını öğreniyordu yine çocuklar

ve herkesin ülkelerine düşman olduğunu

“parlamenter rejime dönüş yok” diyordu bir danışman

koridorları süpüren ihtiyar adam

o şarkıyı yeniden anımsıyordu her sabah 

Where have all the flowers gone?

 askerler yine silahlarını temizliyordu

uzak ülkelere gitmeye hazırlanırken

ya da ülkenin isyankar kentlerine 

zaman hızlanarak akıyordu gözlerinin önünde

çocuklar asker elbiseleriyle şehitçilik oynuyordu

bir sert adamın duvarda asılı resmine bakarak

zaman akıyordu gözlerinin önünde

kabuk bağlıyordu soğudukça yavaşlıyordu

anlığın denizlerinde aniden yeni adalar...

kürkü soyulmuş bir hayvanın kılcal damarları gibiydi 

kabuklarının altında beklentilerin son ışıkları

kül rengi bir yağmur giderek hızlanıyordu

çoktan rengini kaybetmişti gökyüzü 

şimdi sıra yeryüzündeydi

adam uzaklaşmak istedi sırtını dönüp

sürüklenip giden eski dostlara

mekanlara ve izlerine imkansız aşkların

ancak ayakları eriyor eridikçe boyu kısalıyordu

gittikçe batıyordu acı çekmediğine çok şaşırıyordu

20 Haziran 2018