...

Gecenin kozasındayız

Ne zamandır bilemiyorum

Önce günler geçti sonra...

Sonra ucunu kaçırdım

Güneş parlamıyor sabahları

Bazen daha az bulutlu günler

Daha az soğuk rüzgarlar

Umduğumuza bakmayın

Arada bir kıpırdadığımıza

Dışarı çıkmak istermiş gibi

Bu yapışkan karanlığı iyice benimsedik

Zaman bir çizgide kırılmadan akarken

Tedirgin günlerin anıları sönüyor

Biz, bir miydik, çok muyduk

Bir yere gitmiyor muyduk

(...)

Şimdi, yeni alışkanlıkları deniyoruz

Yeni başlangıçları değil

Kimliğimizi unutuyor değişiyoruz

Bir gün eğer yırtıp çıkarsak

Ne tanıyacağız dışarısını

Ne de yüzümüzü aynalarda

Sesimiz bize yabancı gelecek

Kanatsız solgun bedenlerimizi görenler

Bunlar ne biçim yaratıklar diyecek...

-->

Yine Geri Geldiler

“Öldüğümüz doğru değildir

Yalnızca görünüşte yaşadığımız

Bizim dünyamız ölüp gitmiyor mu?”[1]

Güzeller güzeli ablam benim, Hypathia,

Aklının pırıltıları gölgeleri usulca silerdi usun karanlık köşelerinden

Sabahın narin parmakları uyandırır ya serin toprakları baharda - işte öyle

Geri döndüler yine

Seni beyaz atlı cenk arabandan hoyratça çekip alanlar

- İskenderiye sokaklarından başın dik geçerdin yanına kimseyi almadan

   tüm erkeklere inat ve kadınlarını kapatmaya çalışanlara

saçların zapt edilemez kartalların kanatları gibiydi-

yerlerde sürükleyenler - kadın ve felsefe, fizik: bu cadı olsa gerek-

Bal rengi tenini lime lime edenler, sonra yakanlar çıplak bedenini

-Büyük Müzenin içinde milyonlarca parşömen seni için ağladı-

Başlarındaki yılanı aziz ilan etti Vatikan[2]

Sen, silinemez izler bıraktın sonsuzlukta

Yine geri döndüler

Yine geri döndüler, bir kitap için bütün kitapları yakanlar

Hypatia, sevgili ablam, kardeşlerinin aklının kapıları yine kapanıyor

Küflü zindanlardayız yine, örümcekler, çıyanlar dolaşıyor, yapışkan eller...

Uykusuz, huzursuz bedenlerimizde

Çocuklarımız kayboluyor binlerle,

Cesetlerini bile bulamıyoruz

Yine yanıyor, yok oluyoruz, Hypatia, kitaplarımızla birlikte...

-->

---

[1] Palladas, Greek Anthology, sf 172

[2] İskenderiyeli Aziz Cyril. Hypatia, Hristiyan yobazların Yahudileri kentten kovma çabalarına da karşı çıkmıştı

Çıkış Yok

tüm koltukları boş perdeleri kapalı bir salondu

gerektiği gibi giyinmiş kireç yüzlü dört adam 

Borodin’in Notturno’sunu çalıyordu -Andante

bakımsız okulların osuruk kokan dersliklerinde

asil bir ırktan olduklarını öğreniyordu yine çocuklar

ve herkesin ülkelerine düşman olduğunu

“parlamenter rejime dönüş yok” diyordu bir danışman

koridorları süpüren ihtiyar adam

o şarkıyı yeniden anımsıyordu her sabah 

Where have all the flowers gone?

 askerler yine silahlarını temizliyordu

uzak ülkelere gitmeye hazırlanırken

ya da ülkenin isyankar kentlerine 

zaman hızlanarak akıyordu gözlerinin önünde

çocuklar asker elbiseleriyle şehitçilik oynuyordu

bir sert adamın duvarda asılı resmine bakarak

zaman akıyordu gözlerinin önünde

kabuk bağlıyordu soğudukça yavaşlıyordu

anlığın denizlerinde aniden yeni adalar...

kürkü soyulmuş bir hayvanın kılcal damarları gibiydi 

kabuklarının altında beklentilerin son ışıkları

kül rengi bir yağmur giderek hızlanıyordu

çoktan rengini kaybetmişti gökyüzü 

şimdi sıra yeryüzündeydi

adam uzaklaşmak istedi sırtını dönüp

sürüklenip giden eski dostlara

mekanlara ve izlerine imkansız aşkların

ancak ayakları eriyor eridikçe boyu kısalıyordu

gittikçe batıyordu acı çekmediğine çok şaşırıyordu

20 Haziran 2018